พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [5.ปาจิตติยกัณฑ์] 4.โภชนวรรค รวมสิกขาบทที่มีในโภชนวรรค
อนาปัตติวาร
ภิกษุต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ
[268] 1. ภิกษุใช้น้ำและไม้ชำระฟัน
2. ภิกษุหยิบยามหาวิกัติ 4 ฉันเอง1 เมื่อมีเหตุผลที่สมควร ในเมื่อ
ไม่มีกัปปิยการกถวาย
3. ภิกษุวิกลจริต
4. ภิกษุต้นบัญญัติ
ทันตโปนสิกขาบทที่ 10 จบ
โภชนวรรคที่ 4 จบ
รวมสิกขาบทที่มีในโภชนวรรค
โภชนวรรคมี 10 สิกขาบท คือ
1. อาวสถปิณฑสิกขาบท ว่าด้วยการฉันภัตตาหารในที่พักแรม
2. คณโภชนสิกขาบท ว่าด้วยการฉันคณโภชนะ
3. ปรัมปรโภชนสิกขาบท ว่าด้วยการฉันปรัมปรโภชนะ
4. กาณมาตุสิกขาบท ว่าด้วยมารดาของนางกาณา
5. ปฐมปวารณาสิกขาบท ว่าด้วยการบอกห้ามภัตตาหารข้อที่ 1
6. ทุติยปวารณาสิกขาบท ว่าด้วยการบอกห้ามภัตตาหารข้อที่ 2
7. วิกาลโภชนสิกขาบท ว่าด้วยการฉันโภชนะในเวลาวิกาล
8. สันนิธิการกสิกขาบท ว่าด้วยการสะสมโภชนะ
9. ปณีตโภชนสิกขาบท ว่าด้วยการออกปากขอโภชนะอันประณีต
10. ทันตโปนสิกขาบท ว่าด้วยการรับประเคนอาหารนอกจากน้ำ
และไม้ชำระฟัน
เชิงอรรถ :
1 ยามหาวิกัติ 4 คือ คูถ มูตร เถ้า ดิน (วิ.ม. 5/268/36) ภิกษุอาพาธหรือถูกสัตว์มีพิษกัดต่อย หยิบฉัน
ได้โดยไม่ต้องรับประเคน ถ้าไม่อาพาธก็ควรจะรับประเคน (วิ.อ. 3/268/175)
